فردوسی در منظومهٔ خویش هر جا که توانست از بزرگ‌داشت خرد و دانش دریغ نکرده و از آن به‌نیکی نام برده و آن را مایهٔ رستگاری دانسته و از هرچه ایزدداده بهتر و برتر شمرده‌است. فردوسی در ستایش خرد به‌پیروی از باور حکیمان آن را نخستین آفریدگان پنداشته‌است. او سرودهٔ خود را با ذکر خِرَد که آن را حد برتر آفرینش دانسته، آغاز کرده: به نام خداوند جان و خرد کزین برتر اندیشه برنگذرد

هنگامى كه فردوسى نوشتن شاهنامه را آغاز كرد، ارباب ده بود و تمام زمين هاى ده براى او بود، اما هنگام وفاتش، از تمام زمين هاى ده تنها تكه اى براى خاك كردنش باقى مانده بود!